Kościół Nawrócenia św. Pawła Apostoła

Kościół pod wezwaniem Nawrócenia św. Pawła Apostoła został zbudowany przy ulicy Kobielskiej 10 na Grochowie.

Parafia pod tym wezwaniem mieściła się pierwotnie w dawnym domu Braci Albertynów przy ulicy Grochowskiej 194/196. Bracia Albertyni przybyli do Warszawy w czasie pierwszej wojny światowej i rozwinęli działalność charytatywną wśród najuboższych i najbardziej upośledzonych mieszkańców miasta. W latach trzydziestych rozpoczęli na Grochowie budowę domu i szkoły dla zaniedbanej i opuszczonej młodzieży.

Budowę zaprojektował architekt Stefan Szyller, twórca architektury mostu Poniatowskiego. W domu tym Bracia Albertyni prowadzili drukarnię i warsztaty rzemieślnicze, w których młodzież przysposabiała się do przyszłego zawodu. W tej to właśnie drukarni, gdy w Warszawie lewobrzeżnej trwało jeszcze Powstanie, drukowały się w 1944 r. pierwsze numery „Życia Warszawy".

Po wojnie Bracia Albertyni musieli opuścić szkołę i zakład. W gmachu pozostała publiczna kaplica, przy której w lipcu 1948 r. kard. August Hlond erygował nową parafię wydzieloną z części parafii Bożego Ciała, Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Najczystszego Serca Maryi.

Ze względów lokalowych miała ona niesłychanie trudne warunki w pracy duszpasterskiej. Wystarczy wspomnieć, że ze względu na szczupłość miejsca, nabożeństwa dla parafian odbywają się równocześnie w pięciu kaplicach, nie powiązanych ze sobą oraz w kaplicy baraku, zbudowanym na dziedzińcu.

Zgodę na budowę nowej świątyni władze wydały 5 kwietnia 1976 r. Po uzyskaniu placu przy ul. Kobielskiej 27 maja 1978 roku kard. Stefan Wyszyński wmurował kamień węgielny pod budowę kościoła według projektu architektów K. Kuczyńskiego i A. Miklaszewskiego.

W tym miejscu trzeba wspomnieć postać śp. ks. Jana Flazińskiego ponieważ dzięki jego determinacji i zaangażowaniu budowa mogła być kontynuowana w tak trudnym okresie... Kościół poświęcił 25 stycznia 1985 r. kard. Józef Glemp.

Koncepcja wnętrza zakłada podporządkowanie obszernej przestrzeni nawy centralnej kompozycji krzyża zawieszonego między filarami prezbiterium. Bazą krzyża staje się białe, marmurowe tabernakulum. Stalowy krzyż nad wejściem, trzymany jest przez dziesięć wsporników, jakby symboliczne dłonie wiernych.

Tuż za kościołem znajduje się przebudowany w latach 2014/2015 park im. Józefa Polińskiego.